საქართველოს პროსოპოგრაფია

ფაქტები

რეგისტრირებული ფაქტები81245

1897

ტიპი: თანამდებობა

1897 წლის 16 ნოემბერს თბილისის ქაშვეთის წმინდა გიორგის ეკლესიის მრევლმა მნათედ ექვთიმე ივანეს ძე ხელაძე აირჩია.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 16 ნოემბერის „ცნობის ფურცლიდან“ ვიგებთ, რომ კონსტანტინე დუმჩევი თბილისში ჩამოსვლას და კონცერტების გამართვას აპირებდა.

1897

ტიპი: თანამდებობა

1897 წლის 23 მარტს თბილისის საკრედიტო საზოგადოების კრების თავმჯდომარედ ერთხმად აირჩიეს კონსტანტინე ალიხანოვი.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 23 მარტს თბილისის სამეურნეო ბანკის წევრთა წლიური კრება თულაევმა გახსნა.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 27 მარტს თბილისში ალექსანდრე დავითის ძე ნაკაშიძე ჩამოვიდა და სასტუმრო „კავკაზში“ დასახლდა.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 21 მარტს ბახვში პავლე იესეს ძე დოლიძემ ალექსანდრე ანდღულაძე მოკლა.

1897

ტიპი: თანამდებობა

1897 წლის 23 მარტს თბილისის სამეურნეო ბანკის წევრთა წლიური კრების თავმჯდომარედ ივანე ზაქარია ძე ანდრონიკაშვილი აირჩიეს.

1897

ტიპი: თანამდებობა

1897 წლის 30 მარტს თბილისში საურთიერთო საკრედიტო საზოგადოების წლიურ კრებაზე სამმართველოს თავმჯდომარედ გრიგოლ ადელხანოვი აირჩიეს.

1897

ტიპი: ნასამართლეობა

1897 წლის 26 მარტს თბილისის ოლქის სასამართლოს განყოფილებამ ჯიბო კაკაშვილი თემო კაბულაშვილის მკვლელობაში დამნაშავედ ცნო.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 4 აპრილს ქალაქის გამგეობის წევრებმა გიორგი დიმიტრის ძე შარვაშიძეს ამომრჩეველთა შესწორებული სიები წარუდგინეს.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 7 აპრილს ქალაქის საბჭომ განიხილა საჯარო ბიბლიოთეკისა და სამკითხველოს დირექტორის, გუსტავ ივანეს ძე რადეს წინადადება. მისი თქმით, თუკი ბიბლიოთეკას ყოველწლიურად 800 მანეთით გაუზრდიდნენ დაფინანსებას, ასევე ბიბლიოთეკაში გაიყვანდნენ წყლის მილს და ელექტრონით გაანათებდნენ დარბაზებს, ბიბლიოთეკა ღია იქნებოდა ყოველდღე, გარდა კვირისა.

1897

ტიპი: ღონისძიება

1897 წლის 7 აპრილს ქალაქის საბჭომ განიხილა გიორგი დიმიტრის ძე შარვაშიძის წინადადება. მისი თქმით, „ახალ-მალაკნის ქუჩას“ სახელი უნდა შეეცვალათ და დაერქვათ „შემეტიევის ქუჩა“. საბჭომ ერთხმად მიიღო გუბერნატორის წინადადება.

1892

ტიპი: თანამდებობა

1892 წლის 4 იანვრის გაზეთ „ივერიის“ ცნობით, გ. ბურჭულაძე ახალციხის საქველმოქმედო საზოგადოების მდივანი იყო.

1899

ტიპი: პირადი ინფორმაცია

გიორგი ნიკოლოზის ძე ლეონიძე დაიბადა 1899 წლის 27 დეკემბერს პატარძეულში.

1918

ტიპი: განათლება

1918 წელს გიორგი ლეონიძემ დაასრულა თბილისის სასულიერო სემინარია და შემდეგ შევიდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში.

1911

ტიპი: ღონისძიება

გიორგი ლეონიძის ლიტერატურული საქმიანობის დასაწყისად მიიჩნევა 1911 წელი.

1911

ტიპი: ავტორობა

გიორგი ლეონიძის პირველი ლექსი „მცხეთა“ დაიბეჭდა 1911 წელს.

1931

ტიპი: თანამდებობა

1931 წელს გიორგი ლეონიძე აქტიურად მონაწილეობდა საქართველოში ლიტერატურული მუზეუმის დაარსებაში, რომლის დირექტორი იყო 1953 წლამდე.

1936

ტიპი: თანამდებობა

1936 წელს გიორგი ლეონიძე აირჩიეს საბჭოების მე-8 საგანგებო ყრილობის დელეგატად.

1944

ტიპი: ავტორობა

1944 წელს გიორგი ლეონიძე დააჯილდოვეს სტალინური პრემიით წიგნისთვის „ყრმობა“.

1907

ტიპი: განათლება

1907 წელს გიორგი ლეონიძე ჩაირიცხა თბილისის სასულიერო სასწავლებლის პანსიონერთა რიცხვში.

1918

ტიპი: ღონისძიება

1918 წლის 21 სექტემბრის გაზეთში „Грузия“ დაიბეჭდა სურსთის სამინისტროს განცხადება, რომელსაც ხელს აწერდნენ კავშირგაბმულობისა და სურსათის მინისტრი ივანე ლორთქიფანიძე და მომარაგების უფროსი ადამია.

1918

ტიპი: ავტორობა

1918 წლის 21 სექტემბრის გაზეთში „Грузия“ დაიბეჭდა დიმიტრი ჭიაბროვის პუბლიცისტური წერილი „სოციალ-დემოკრატი“, სადაც განხილული იყო გაზეთის მე-18 ნომერში გამოქვეყნებული პოპოვის სტატია სახელწოდებით „დიდი ხანია დროა“. სტატიაში პოპოვი წერდა, რომ სურსათის სამინისტროს ტერიტორიაზე, მის ადგილას უკვე არსებობდნენ საზოგადოებრივი სასურსათო ორგანიზაციები ავად თუ კარგად შერჩეული მომსახურეთა შტატით, კავშირებით სოფელთან, ქალაქთან და კოოპერატივებთან.

1912

ტიპი: ღონისძიება

1912 წელს გიორგი ლეონიძემ სასულიერო სასწავლებელში ჩამოაყალიბა ლიტერატურული წრე, სადაც მიმდინარეობდა ქართველ მწერალთა შესწავლა.

1918

ტიპი: ავტორობა

1918 წლის 21 სექტემბრის გაზეთში „Грузия“ დაიბეჭდა დიმიტრი ჭიაბროვის პუბლიცისტური წერილი „სოციალ-დემოკრატი“, სადაც განხილული იყო გაზეთის მე-18 ნომერში გამოქვეყნებული პოპოვის სტატია სახელწოდებით „დიდი ხანია დროა“. ჭიაბროვი მკაცრად აკრიტიკებდა პოპოვის დადებით დამოკიდებულებას საქართველოს საზოგადოებრივი სასურსათო ორგანიზაციების მიმართ. მისი თქმით, ეს ორგანიზაციები მოღვაწეობდნენ მათთვის მეტად ხელსაყრელ დროს, როცა გზები თავისუფალი იყო და გაცვლისათვის ფართო ასპარეზი არსებობდა, თუმცა არანაირი მარაგი სურსათისა მათ არ გააჩნდათ.