საქართველოს პროსოპოგრაფია

ფაქტები

რეგისტრირებული ფაქტები82260

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში გაბრიელ მიკირტუმის ძე სუნდუკიანცი წერდა, რომ პიესა „ხათაბალას“ პერსონაჟის მარგალიტას შექმნისას სურდა მაყურებელში სიბრალული აღეძრა მის მიმართ, რის გამოც ეს პერსონაჟი პატიოსან და გულკეთილ ქალად გამოიყვანა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში გაბრიელ მიკირტუმის ძე სუნდუკიანცი წერდა, აზრადაც არ მოსვლია, რომ პიესა „ხათაბალას“ პერსონაჟის მარგალიტას სახე ისე დაეხატა, თითქოს მას აბუჩად იგდებდა და არ უთანაგრძნობდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში გაბრიელ მიკირტუმის ძე სუნდუკიანცი წერდა, რომ პიესა „ხათაბალას“ შესახებ ბევრი რეცენზია დაუწერიათ, თუმცა ვალერიან ლევანის ძე გუნიას მსგავსი კრიტიკა, რაც ამ პიესის პერსონაჟ მარგალიტაზე დაწერა, არასდროს არავის უთქვამს.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში გაბრიელ მიკირტუმის ძე სუნდუკიანცი წერდა, რომ პიესა „ხათაბალას“ 20 წელი სომხურ სცენაზე თამაშობდნენ და 10 წელი კი – ქართულ სცენაზე.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ბატონ-ყმობის გაუქმების შემდეგ ქვეყანაში ძალიან სასიამოვნო და მნიშვნელოვანი ამბავი იყო სოფლებში ყველა გლეხისთვის მამულების დაყოფა–განაწილება, რათა ადამიანებს თანაბრად ჰქონოდათ მიწის დამუშავების უფლება და შეძლებულ გლეხს ღარიბი არ დაეჩაგრა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, იმისათვის, რომ ყველა გლეხს თანაბრად ჰქონოდა სოფლის მიწების დამუშავების უფლება ქართლის 16 სოფელში გლეხებმა დაიწყეს მამულების გაყოფა. აქედან, 10-მა გაიყო მიწები, 2 სოფელი დაიწყებდა მალე, 4 კი – შეუდგა ამ საქმეს.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, იმისათვის, რომ ყველა გლეხს თანაბრად ჰქონოდა სოფლის მიწების დამუშავების უფლება თბილისის 45 სოფელში გლეხებმა დაიწყეს მამულების გაყოფა. 45 სოფლიდან 12-მა გაიყო მიწები, 11 კი – შეუდგა ამ საქმეს.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, იმისთვის, რომ რომელიმე გლეხი არ დაჩაგრულიყო შეძლებული გლეხისაგან და მიწის დამუშავების უფლება ყველას თანაბრად ჰქონოდა ქართლ-კახეთში, სომხეთსა და თბილისის მაზრებში დაიწყო სოფლის მამულების გადანაწილება-გაყოფა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ვინაიდან, სახასო სოფლებში არათანაბრად ნაწილდებოდა მიწები, შეძლებულ გლეხთან შედარებით ხელმოკლე გლეხი იჩაგრებოდა, ნაკვეთის დამუშავებისა და ლუკმა-პურის გარეშე რჩებოდა, ყველა გლეხი შეთანხმდა, რომ მათ შორის თანაბრად გადანაწილდებოდა სასოფლო მამულები.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, ბევრმა გლეხმა აღიარა, რომ სახასო სოფელი და მისი მიწები თითოეული გლეხის საკუთრება იყო და არა რომელიმე კონკრეტული გლეხის.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ მიწათმფლობელობის პრინციპები შესაცვლელი იყო და კერძო საკუთრებას სათემო მფლობელობა არ უნდა გადაეწონა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ხშირი იყო შემთხვევები, როცა შეძლებული გლეხი საუკეთესო სათემო მიწებს დაეპატრონებოდა და დაისაკუთრებდა საშვილიშვილოდ, რის შედეგადაც ღარიბი გლეხები ხელცარიელები რჩებოდნენ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ვინაიდან სათემო მიწების დამუშავების უფლება სოფლის ყველა მკვიდრს ჰქონდა და კერძო საკუთრება არ არსებობდა, შეძლებული გლეხი ყოველთვის სჯობნიდა ღარიბ გლეხს, რადგან ნაკვეთების დასამუშავებლად მას მეტი რესურსი გააჩნდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ზოგჯერ, როცა სათემო მიწები დაუმუშავებელი რჩებოდა და გლეხები მათ სათიბადაც ვერ იყენებდნენ, ზამთრის საძოვრად უცხო პირზე აქირავებდნენ და შემოსავალს ან სასოფლო საჭიროებას ახმარდნენ ან იყოფდნენ ერთმანეთში.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ზოგჯერ, როცა სათემო მიწები დაუმუშავებელი რჩებოდა მათ სათიბად იყენებდნენ. მთელი სოფელი ერთად თიბავდა სეზონზე ან იყოფდნენ გასათიბ ადგილებს და ცალ-ცალკე მუშაობდნენ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ მიწები, რომლებსაც ზოგი სათემოს, საზოგადოს, სასოფლოს და სახასოს უწოდებდა არავის საკუთრება არ იყო. ვინც პირველად დაამუშავებდა მიწას სწორედ მისი იყო იმ წლის მოსავალი და სოფლის ყველა მკვიდრს ჰქონდა უფლება იმდენი ნაკვეთი დაემუშვებინა, რამდენიც სურდა.

1886

ტიპი: გარდაცვალება

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიის“ ცნობით, დავით ოთარის ძე ჩოლოყაშვილი გარდაიცვალა.

1886

ტიპი: პირადი ურთიერთობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიის“ ცნობით, დავით ოთარის ძე ჩოლოყაშვილის ძმები იყვნენ ბიძინა და აბელ ოთარის ძე ჩოლოყაშვილები.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ სახასო მიწები მემკვიდრეობით გადაეცემოდა თაობებს. გლეხი, მიწის მეპატრონე ყიდდა, აგირავებდა მათ თავისუფლად და ფიქრობდა, რომ დაგირავებაში ხელს ვერავინ შეუშლიდა.

1886

ტიპი: ღონისძიება

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებული განცხადებით ანასტასია ევსევის ასული ჩოლოყაშვილი, აბელ და ბიძინა ოთარის ძე ჩოლაყაშვილები ახლობლებსა და ნათესავებს აუწყებდნენ დავით ოთარის ძე ჩოლოყაშვილის გარდაცვალებას. მისამართი იყო კუკია, კოჩუბეის ქუჩა, სახლი N5.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტს გაზეთ „ივერიაში“ ილია ჭავჭავაძემ გამოაქვეყნა სტატია „ტფილისი, 1 მარტს“, რომელიც მწერლის თხზულებათა კრებულებში დაიბეჭდა სათაურით „კერძო და სათემო მიწათმფლობელობა“.

1886

ტიპი: გარდაცვალება

1886 წლის 3 მარტს სოფ. დარკვეთის წმ. გიორგის ეკლესიის მღვდელი გიორგი ანდრიას ძე ბარათაშვილი გარდაიცვალა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტს მასწავლებელმა პეტრე სიმონის ძე მესხმა ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას გაუგზავნა მოხსენება ლეჩხუმის მაზრის სოფელ ნაკურალეშის სასწავლებლის მდგომარეობის შესახებ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტს ნაკურალეშის სასოფლო სასწავლებლის მასწავლებელი პეტრე მესხი ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას სთხოვდა ღარიბ მოსწავლეთათვის 7 ეგზემპლარ „ბუნების კარს“ (შედგ. ი. გოგებაშვილის მიერ), ქართული წერის სასწავლო დედანს (ანთ. ჯუღელის, ან ვარლამ გაბიჩვაძის).

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტს მასწავლებელმა პეტრე მესხმა ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელ საზოგადოებას აცნობა, რომ სოფელ ნაკურალეშის სასწავლებელში სულ 22 მოსწავლე სწავლობდა, აქედან მეორე განყოფილებაში – 16, მათგან – 2 ქალი, მესამე განყოფილებაში – 6, მათგან – მხოლოდ 1 ქალი, ღარიბი იყო 7 მოსწავლე. პირველ განყოფილებაში ჯერჯერობით არ ჰყავდა მოსწავლეები, მაგრამ იმედი ჰქონდა, შემოიყვანდნენ.